Mel spojrzała na mnie radośnie i rzuciła się na zielonkawe kosze, podała mi jeden i poleciała, tylko jej czupryna fruwała.
                                                                   ***

Z pamiętnika Mel.

                                                                                                                              31.06.2009
Drogi pamiętniku

Jesteśmy tu już dziesięć dni, a tyle się wydarzyło…. Otóż, wczorajszego wieczoru na plaży Stefan T. poprosił mnie, abyśmy zostali parą! Zgodziłam się, bo co innego miałam do roboty. Jednak nie pozwolę  mu dotknąć bransoletki. Od tamtej pory, kiedy zauważył ją na plaży, pożyczyłam od Judy łańcuszek, na którym zawiesiłam mój talizman. Trochę się boję Stefana, ale będzie git majonez. Mam przeczucie. Zaraz wrócę, muszę krzyknąć na Judy, słucha S.O.S Oli na pełen regulator. Nie, stop, teraz słucha A. M. znów zmiana…  O, właśnie, zauważyłam, że w domu tych szalonych greków też ktoś tego słuchał- idealnie tych samych piosenek. A. M., S.O.S, Agnes, i tego typu bzdety. A tak na inne tematy.
Dzisiaj był pierwszy dzień w pracy.  Całkiem fajnie. Najbardziej zainspirował mnie kolega syna naszej pracodawczyni, ale przecież mam mojego kochanego Stefana.
Ktoś daje mi jakieś znaki przez  okno, muszę lecieć. Później napiszę, kto to był, i co chciał.
PÓŹNIEJ.
Stefan. Chciał pobiegać po plaży. Czasem zachwuje sie jak dziecko. Pobiegaliśmy i wróciłam. Przy okazji znalazłam na schodach pomarańczowy notes, mam go tu, zaraz  zejdę i przeczytam go razem z Judy, bo w nim jest TREŚĆ. Szok, nie?? Papa, pamiętniczku, do jutra albo kiedyś tam.

Mel dopadła mnie w kuchni. Jakieś dwadzieścia minut wcześniej poleciała do siebie po spotkaniu ze Stefanem, rzucając mi na stół jakiś okropnie pomarańczowy notes, i każąc pilnować, ona zaraz wróci. No i faktycznie, wróciła. Usadziła się na krześle obok mnie i otworzyła ten notatnik. Na pierwszej stronie widniało słowo „Dziennik”.
- Może tego nie oglądajmy- rzuciłam- Naruszamy czyjąś prywatność.
- Ty i tak zawsze naruszasz moją, jedna ci różnicy nie zrobi.
Przekręciła kartkę. Ktoś zapisał czytelnym pismem datę sprzed kilku dni. Pochyliłyśmy się, i odczytałyśmy zapiski.

„26. 06. 2009
Kochamy Dzienniku
Dzisiaj razem z Miguelem szaleliśmy w lesie. To znaczy ja szalałam, on tylko łaził za mną z miną zbitego psa. Ta, nawet do niego pasowało. Miałam ochotę dziabnąć go w ten podwinięty ogon, ale boję się konsekwencji. Szlag mnie z nim trafi!

27.06.2009
Kochany Dzienniku
     Dzisiaj Miguel zwariował do szczętu. Zakazał mi się widywać z Judy i Melanie. A że jest moim „panem i władcą” (sarkazm) muszę go słuchać. Niestety.
Mieliśmy dzisiaj w kawiarni prawdziwe tłumy. O mało się nie wydałam, kim… czym jestem. Zwariować można, z taką robotą.

28.06.2009
Kochany Dzienniku
Dzisiaj już oboje szaleliśmy. Namówiłam go na berka. Tylko mnie się udaje sprawić, że ten chory na dumę sztywniak robi się zabawny. Oliver i Conrado tylko go złoszczą swoimi „śmiesznymi” docinkami.

29.06.2009
Chciałabym być tak śmiała, jak Judy i Mel na przykład. Bo kiedyś muszę powiedzieć Miguelowi, że mi się podoba.
Dzisiaj też łaziliśmy po lesie. Znalazłam śliczną polankę, jest tam dużo wszelkiego rodzaju szkodników, które można zjeść. I super.

30. 06.2009
Dzisiaj widziałam dziewczyny na plaży. Judy nawet mi pomachała, ale zrobiłam złe wrażenie, bo nie mogłam im odmachać, gdyż Miguel siedział w kawiarni. Szkoda. Tęsknię za nimi trochę. Towarzystwo chłopaków, chociaż fajne, też się może znudzić,  szczególnie, jeśli spędza się z nimi całe dni i czasami też noce. Można mieć dosyć?? No ba. 
W kawiarni dzisiaj spokój. Na szczęście. Aż się boję wiedzieć, co by było z tłumami, bo dzisiaj popołudniowy dyżur miał Oliver, a on bardzo łatwo się irytuje.
Umówiliśmy się z chłopakami, że jutro poszalejemy w lesie, ale bez „pana i władcy”. I dobrze, on zachowuje się beznadziejnie.
Znowu zaczynam się okłamywać. To raczej  nie jest moja wina, że się w nim podkochuję.
Chciałabym być z nim, ale cuda się nie zdarzają na tym świecie. Za dużo w nim zła.

31. 06. 2009
Nie mam ochoty na pisanie. Wytłumaczę się jutro.”
Zamknęłam z trzaskiem książeczkę.
                                                         IX
-I co o tym sądzisz??- spytałam. Mel siedziała z oczami w słup.
- Nic. Co mam sądzić? Że Samanta zwariowała?
Bo chociaż ani razu nie padło to imię, wiedziałyśmy o kim mowa.
- Trzeba jej będzie to oddać, nie twierdzisz??- spojrzałam na nią kątem oka.
- Twierdzę.  Ale co, pójdziemy do niej i powiemy „Sorki, Samanta, ale przypadkiem znalazłam twój pamiętnik i przeczytałyśmy go. Czy ty masz dobrze we łbie???”
- Nie możemy do niej iść, ośle. Ten cały Miguel zabronił jej spotkań z nami. Podrzucimy jej na schody.
- Genialne… Szokujesz mnie ilorazem swojej inteligencji. Chodźmy.- oznajmiła Mel i przesunęła się w stronę miski z orzeszkami stojącej obok mnie.
- Chodźmy.- potwierdziłam i wyjęłam orzeszek z miski. Zjadłam go, podniosłam się i ruszyłam w stronę drzwi. Po chwili dogoniła mnie Mel z notesem w ręce.
Podkradłyśmy się pod drzwi domu w którym mieszkała Samanta i położyłyśmy na drewnianych schodach pomarańczowy notesik, po czym uciekłyśmy.
Przez pół nocy rozmyślałam o notkach w dzienniku Samanty.
Czyżby była chora na umyśle i wymyślała niewiadomo jakie historie dla własnej przyjemności?
Wątpię.
Może chciała nam zaimponować i podrzuciła nam to na schody specjalnie?
Wątpię.
Bezwiednie wyciągnęłam z pudełeczka kilka nitek i zaczęłam splatać bransoletkę. Dopiero po dziesięciu minutach zorientowałam się, że cokolwiek robię. Nawet ładna kolorystycznie mi wyszła. Zakończyłam supełkiem i spojrzałam w okno. Chwilę wcześniej nie widać było nawet chmur, ale w tym momencie pierwsze krople spadły na daszek i rozległ się grzmot. Objęłam kolana ramionami. Zawsze bałam się burzy.
Chętnie włączyłabym komputer i posłuchała czegoś optymistycznego, ale ze względów bezpieczeństwa wolałam nie. W końcu ile taki mały domek może wytrzymać.
Dla otuchy przywołałam wspomnienia Olivera i pracy. Praca bardziej mi się spodobała z czasem. Nie musiałam się schylać i często widywałam Olivera, który prześlizgiwał się pomiędzy drzewkami, siedział na balkonie lub pod domem razem ze swoim przyjacielem.  I to by było prawdopodobnie tyle, na temat zalet pracy u pani Cardo. Stawka niska, współpracownicy nudni a poza tym skwar, że szok. Całe plecy miałam w jasne paski od bluzek, bo każdego dnia układały się inaczej.
Błądziłam myślami, ale za każdym razem wracałam nimi do domu bądź do Olivera. 
Zastanawiałam się, co robi Carla, Artur, mama. Czy za mną tęskną, jak im się układa w domu, czy Mała nie  choruje…
Dlaczego ten grek z obrazka nie chce się interesować dziewczynami, ale zadaje się z Samantą??
To wszystko było zbyt dziwne dla mnie. Przebrałam się w piżamę i położyłam do łóżka.
Rozmyślałam przez pół nocy. Burza jak szybko przyszła, tak szybko odeszła.
Myśląc o krajobrazach greckich wreszcie
Zasnęłam.

(Chyba nic sie nie stanie, jesli dodam Niną, to i tak moje konto.)

Ostatnio edytowany przez Nina (2009-09-11 16:42:14)

Szłam przez pole oliwek, trzymając w dłoni szkicownik i ołówek. Oliver dogonił mnie już pod samym domem, złapał za rękę i odwrócił w swoją stronę. Na jego twarzy malowało się przerażenie.
-Uciekaj, Judy, natychmiast!- krzyknął do mnie.
- Ale dlaczego?? Po co??..- spytałam, ale przerwał mi, pchając mnie w stronę wyjścia.
- Zaufaj mi, Judith!- krzyknął. Otworzyłam szeroko oczy i usiadłam na łóżku.

Grzmotnęło porządnie i Samanta lekko drgnęła. Uśmiechnąłem się wrednie w jej stronę mówiąc:
- Co, burzy się boisz, a inni boją się ciebie??
- Zzzammmkkknijjj się Cccccooonrrrrraddddo… - wyszczekała patrząc prosząco na Olivera.- I pomóżcie mi, zgubiłam dziennik- jęknęła już nieco bardziej człowieczo.
- Ten, w którym to pisałaś, jak bardzo kochasz naszego WSG??- odparł jej na to.
- WSG?! Co to jest?-  spytałem równo z nią
- Wielce Szacowny Głupol. Miguel w sensie.- odparł Oliver zadowolony ze swojego żartu.
- Jak możesz tak o nim mówić! Świetnie sprawdza się w roli Alfy, prawda, Conrado??- skierowała na mnie proszący wzrok.
- Ta, jasne, oczywiście.- odparłem w roztargnieniu a kiedy uśmiechnęła się z zadowoleniem dodałem:
- A o co pytałaś??
Samanta jęknęła, Oliver uniósł kciuk do góry i wyszczerzył się. Burza była już tylko wspomnieniem. Samanta powiedziała, że ma nas dosyć i poszła na dwór. Ledwie zamknęła drzwi krzyknęła tak, że szyby o mało nie pękły. Polecieliśmy za nią. Pomimo tego, że czasem była wredna i kochała się w naszym alfie to bardzo ją lubiliśmy. No, niestety.
Oliver ostrożnie otworzył drzwi. Samanta stała tam, i patrzyła w WSG jak w obrazek. On potrząsał nią lekko, bo wyglądała jakby wpadła w trans. Po chwili jednak machnął ręką, i podszedł do nas, „ukrytych” w drzwiach.
- Cze. Jest sprawa.- zwrócił się do nas. Udawaliśmy pijanych.- Chłopaki, to na poważnie. Kiedy te całe Judy i Melanie wyjdą z domu, pójdziemy tam, żeby zobaczyć, czy one naprawdę mają tak bliski kontakt z wampirami.
- I odzyskać dziennik Samanty- wtrąciłem.
- I odzyskać dziennik Samanty.- potwierdził.
Długo nie musieliśmy czekać. Po kilku godzinach obserwacji, kolejnego dnia otworzyliśmy drzwi do domku dziewczyn. Wsunąłem się pierwszy, za mną Miguel, na końcu Oliver, który wlókł się niezadowolony. Nie uśmiechało mu się spędzenie sporej ilości czasu pośród zapachu Judy. Miguel rozesłał nas na wszystkie kąty. Mnie przypadło w udziale pięterko, Oliver poleciał na strych, a Miguel „oglądał” parter.
Zacząłem od małych, brązowych drzwi. Pokój Judy- rozpoznałem po rozrzuconych zdjęciach i szczotce z rudymi kłakami. Oprócz tego wszędzie był zapach wampira. Zamknąłem drzwi, przenosząc się do tych obok. Pokój Mel. Ładny był. Ściany jasnofioletowe, wpadające w niebieskawy. Kilka mebli, łóżko przykryte ładną kapą, małe lusterko na biurku. I też zapach wampira.
Zostały mi tylko jedne drzwi- czwarte prowadziły na strych. Otworzyłem te trzecie. Łazienka, przedzielona na dwie połowy ciemnozielonym paskiem kafelek, odcinającym się od jasnego, turkusowego  wyłożenia ścian i całej reszty łazienki. Część od drzwi prawdopodobnie należała do Judy- kolejne gumki, szkatułka na biżuterię z ciemnego drewna. Trochę kosmetyków wyjętych z niebieskiej saszetki w złote wzory- chyba się w niej nie mieściły. Zauważyłem też, że w szkatułce jest jakiś papierek. Mając gdzieś prywatność otworzyłem pudełko. O w mordę! Ze dwieście bransoletek, pierścionków, łańcuszków itp. Papierek okazał się krótkim liścikiem. Odczytałem słowa napisane ładnym charakterem pisma.
Karteczka capiła wampirem.
Super.
                                                X
Ledwo było widać literki z pośród zawijasów. Odczytałem tylko kilka słów.

Droga Judy!
Piszę do ciebie tę (słowo nieczytelne-zawijasy), ponieważ jesteś dla mnie (słowa nieczytelne- jakiś kosmetyk, pewnie szminka). Odpisz, wiadomość daj Stefanowi.
R.

Odłożyłem papier na miejsce.
Została jeszcze połowa Melanie. Tam panował trochę większy bałagan. Pod małym, skośnym lustrem leżała czerwona kosmetyczka, w takie same wzorki jak u Judy. Odsunąłem złoty zameczek. W środku panował totalny chaos. Walały się tam szminki, błyszczyki, perfumetki, dezodoranty itp. Błe. Zamknąłem kosmetyczkę i wziąłem się za pudełko biżuterii. Było mniejsze niż to Judy- tak gdzieś o połowę. W środku było tylko kilka rzeczy, a na małym haku na jakiś ważny przedmiot wisiała ona.
Moja bransoletka.
Oczywiście nie jakieś tam kwiatki czy serduszka- mały, metalowy wilczek zawieszony na rzemyku. Ostatnio nie mogłem jej znaleźć, ale mama żartowała, że mam w swoim pokoju Świętego Grala i Ekskalibura, więc podejrzewałem, że po prostu się zawieruszyła. Jak się okazało, Mel pewnie ją znalazła gdzieś na plaży. Zabrać sobie? Ta, żeby się kapnęła, że tu byłem. Zamknąłem pudełeczko, oglądając resztę rzeczy Mel. Pod lusterkiem stały perfumy- jedyne duże, jakie były w całej jej części. Podniosłem, żeby odczytać nazwę. Dolce& Gabbana, coś  o niebieskim. Z dołu rozległ się głos Miguela, wołający moje imię. Upuściłem perfumy.
Na chwilę złapała mnie dzika nadzieja, że może zostaną nieuszkodzone. Ale pękły. Odpadł rożek, wylały się prawie całe. Podniosłem je szybko, odkładając na miejsce. Zgasiłem światło i szybko dobiegłem na dół. Miguel czekał na nas z pomarańczowym notesikiem w ręce.
- To jest Samanty?- Spytał.
- Tak.- odpowiedzieliśmy równocześnie. Miguel wciągnął powietrze i nagle się rozkasłał.
- Conrado, coś ty robił? Capisz jakimiś perfumami!
- Yyy… Upuściłem perfumy Mel.- wykrztusiłem.
- Idiota! Przez tydzień będziesz latał na zwiad, ale teraz się zmywamy, JUŻ.
Posłusznie wyszedłem za Miguelem, rzucając jeszcze pożegnalne spojrzenie na pięterko. Nic nie powiedziałem chłopakom, ale w kieszeni moich ściętych dżinsów leżało zdjęcie Melanie. Siedziała przed jakimś ładnym domem, z głową zwróconą w stronę słońca, które odbijało się od jej ciemnych okularów.
Siedząc tak była piękna. I tak zawsze mi się podobała. Pod domem Samanty pożegnaliśmy się, znaczy uciekłem chłopakom. Chciałem jak najszybciej dotrzeć do domu. 
Mama siedziała na tarasie, cerując moje kolejne spodnie. Biedna mama.
Wbiegłem na stryszek, gdzie urządziłem sobie „biuro”. Składało się z łóżka, starego biurka i tych klamotów, które ratowałem przed wywaleniem. O ile pamiętałem, miałem tam kilka ramek.
Tak, to było mi potrzebne. Odsuwałem wszystkie szuflady po kolei, niestety z marnym skutkiem. Nic. Musiałem znowu lecieć na dół. Mama siedziała w kuchni, z nitką w ręku, ale już nie cerowała, tylko patrzyła w telewizor.
- Mama!!!!- zamachałem jej dłonią ze zdjęciem przed nosem. Złapała kawałek papieru, nawet nie odwracając wzroku. Po chwili wyszczerzyła się do mnie, patrząc na fotkę.
- To ona? Ta dziewczyna, przez którą ostatnio się jesteś w stanie nic zrobić??- spytała, patrząc na Mel, uśmiechającą się ze zdjęcia. Kiwnąłem potakująco głową.- Naprawdę jest ładna. Masz gust, synek.- poklepała mnie po ramieniu.
- Yyy, mama, chcę oprawić tę fotkę. Masz jakąś ramkę?
- A może być różowa z serduszkami?- spytała mama, podpuszczając mnie. Wywróciłem oczami.
- Nie, nie może. Ja jestem chłopakiem!
- A to twoja ukochana. Nie chciałbyś dać jej serca??
- No… Może.- wymigałem się od odpowiedzi. Mama wstała, kręcąc głową i przyniosła zieloną ramkę z muszelkami. I dobra! Zabrałem ramkę do biura, gdzie przywiesiłem zdjęcie w najciemniejszym kącie, za sznurkami do bielizny. 
Uspokojony rozwaliłem się na łóżku z książką mojej mamy, nawet nie patrząc na okładkę. Po kilku pierwszych słowach naprawiłem błąd. Na okładce narysowane było serce, zaplątane w siatce. Autorem był Paulo Cohelo, a tytuł…. Wesoły. „Weronika postanawia umrzeć.” Zbyt ciężka dla mnie. Pogrzebałem w pudełku. Może mama ma jeszcze jakieś bajeczki, to by było dla mnie idealne. Zachichotałem do własnych myśli. Przekopując kartony nie zauważałem całego świata, więc kiedy odwróciłem się, a na moim wyrku siedział Oliver o mało na zawał nie padłem.
- Nawiałeś.- nie pytał. To było stwierdzenie faktu.
- Nie twoja sprawa. Wynocha. - typowe. Odwróciłem się do niego tyłem i zająłem się kolejnym pudłem, ale nie potrafiłem już tego  robić tak radośnie jak wcześniej. Nie poszedł sobie, czułem to. Chętnie bym mu kark przetrącił, tym bardziej, że byłem od niego o centymetr wyższy. Chyba zamierzał tam siedzieć do końca świata.
Po kilku minutach okazało się, że się myliłem. Zaczął się panoszyć po moim, podkreślam, moim biurze, biorąc do łap co chciał. Po chwili „przypadkowo” zabłądził do tej części, w której powiesiłem zdjęcie. Plan dnia na jutro: zabić mamę. Ten drań uśmiechnął się drwiąco, i rzucił coś o miłości. Pokazałem mu palcem schody, nie oglądając się w jego stronę.  Zachichotał wrednie, i wyszedł. Ciekawy byłem, na ile wsadzali za zabicie matki i najlepszego kumpla, zmiennokształtnego.
Zanim zdążyłem się zastanowić, mama zawołała mnie na kolację. Zwlokłem się na dół, rękami dotykając palców u stóp. Na stół wjechało jakieś danie, ale nawet nie wiedziałem, co jem, a to w moim przypadku oznaczało wyjątkowe rozkojarzenie. Nie zjadłem nawet połowy, i ulotniłem się do łazienki. Po gruntownym szorowaniu wreszcie udało mi się zmyć brud z tygodnia, co było olimpijskim wyczynem. Zadowolony ułożyłem się w wyrku, patrząc przez okno na księżyc. Pełnia. Gdybym był prawdziwym wilkołakiem, nie spał bym spokojnie. Zasnąłem, nie wiadomo kiedy.
Chociaż tyle, że nic mi się nie śniło. Czasem mój mózg odwalał w nocy niezłe cuda. Kiedyś śniło mi się, że ganiam się z Oliverem po supermarkecie, rzucając w niego groszkiem. Odpowiadał atakiem z gotowanej kukurydzy.
Czasem też śniły mi się rude skrzaty w różowych bluzkach na jedno ramię i zielonych spódniczkach, łażących w te i we wte za Miguelem. 
Rano obudziły mnie odgłosy śniadania. Szlag! Spóźnię się do pracy! Zerwałem się z wyra tak szybko, że na ułamek sekundy zakręciło mi się w głowie. Rymnąłem w stronę okna. Ludzie kręcili się już powoli po plaży.  Wydawało mi się, że dostrzegam ciemne włosy Mel i rudą kitkę Judy.
W równą minutę ubrałem się, i zbiegłem na dół, o mało nie wywalając się na zakręcie schodów.
- CONRADO! ŚNIADANIE!- wrzasnęła za mną mama. Pomachałem jej na pożegnanie.

Bedziesz kiedyś pisarką!
Tylko nie zapomnij o mnie... i kiedyś (jak już zdobędziesz sławe) odnajdz mnie!!
hehe... |załcik|

jaaasne, nie zapomnę. I jak już będę sławna to będę wchodzić na MC i organizować spotkania ze sobą