zapisuję się

Zapisuję się

Esme, Zuzanna - OK

*Przychodzi*
*Siada przy stoliku*
*Wyciąga z torby laptopa*
*Pisze*
*Myśli*
*Pisze*
*Napisała:
    "Dziewczyna patrzyła z przerażeniem w oczach na trzymającego ją mocno za ranię mężczyznę. W drugiej dłoni trzymał nóż wycelowany w jej serce. Uśmiechał się szeroko. Widać mordowanie sprawiało mu przyjemność.
    Marco siedzący na gałęzi jednego z drzew nie maił pojęcia, co zrobić. Zainterweniować i pokazać jej swoje prawdziwe oblicze czy przyglądać się i czekać na rozwój wydarzeń?
    Chłopak powoli zaczynał panikować. Nagle usłyszał głos, spokojny, niemal ironiczny głos w swojej głowie.
    - Ratuj ją… Ne pozwól żeby zginęła tak jak twoi rodzice… Nie trać kolejnej osoby, którą kochasz… Wtedy byłeś słaby, a teraz jesteś silny… Tym razem uratujesz tą, którą kochasz… Ratuj ją… Ratuj… Ratuj… - Powtarzał głos, a w Marco wzbierała się żądza mordu i uratowania osoby, na której mu zależało. Żądza zalewała całe jego ciało… Cały jego umysł… Myślał tylko o jednym: „Zabić drania”.
    W mężczyźnie, który stał przed Gosią widział mordercę swoich rodziców z przed setek lat.
    Zeskoczył z gałęzi i ruszył w kierunku mordercy."*
*wyłącza komputer*
*zbiera swoje rzeczy*
*wychodzi*

*Przychodzi*
*Siada przy stoliku*
*Wyciąga z torby laptopa*
*Pisze*
*Myśli*
*Pisze*
*Napisała:
    "Zginę, pomyślała Małgosia wpatrując się w mężczyznę z nożem. Bała się nawet drgnąć, bo wiedziała, że on natychmiast wbije nóż w jej serce.
    Nagle zobaczyła błyszczące, pulsujące nienawiścią, błękitne oczy. Postać o tych oczach podeszła do nich bezszelestnie w mgnieniu oka. Z mroku wysunęła się blada dłoń i chwyciła ramię napastnika Gosi, po czym pociągnęła go w mrok.
    Gosia, mimo, że przerażona dokładnie widziała, co się dzieje.
    Chłopak z niebieskimi oczami przyparł mężczyznę do drzewa, nachylił się nad nim i ustami dotknął jego karku. Dziewczyna widziała jak jej napastnik się miota i krzyczy z bólu w rękach tego drugiego mężczyzny. Patrzyła na to wszystko przerażona, a jej serce zaczęło bić jeszcze szybciej… Już wiedziała, co się dzieje."

*wyłącza komputer*
*zbiera swoje rzeczy*
*wychodzi*

Matts - OK

Punkty dodam trochę później

Zapisuje się

Punkty dodane:

Zuzanna - x2
Melanie - x3
Neillé - x3
Melanie - x2
Matts - x2

*przychodzi*
*siada przy jesnym ze stolików w kącie sali*
*wyjmuje z torby plik kartek*
*zastanawia się*
*pisze*
    Byłam dość daleko od domu i zdałam sobie sprawę z tego, że za kilka metrów będę przechodzić koło domu Forgeów.
    W chwili, kiedy właśnie miałam go minąć usłyszałam, cichy z tej odległości, krzyk:
    -Jak możesz?! – To był Nicki. Krzyczał łamiącym się głosem, zapewne do matki. – Nie możesz tak jej traktować! Jest dla mnie kimś ważnym! Niszczycie nam obojgu życie!!!
    Stałam na chodniku i patrzyłam na drzwi frontowe pięknego, dużego domu.
    Nagle otworzyły się i z budynku wyszedł Nick trzaskając drzwiami za sobą. Zanim jednak je zamknął w ciemności holu dostrzegłam jego matkę patrzącą na syna z wściekłością malującą się na młodo wyglądającej twarzy. Natomiast wyraz jego twarzy był pełen smutku i bólu.
    Widać było, że chciał jak najszybciej opuścić budynek, bo nie zabrał kurtki.
    Podniósł wzrok i mnie zauważył.
    Patrzył na mnie ze smutkiem i dopiero po chwili dostrzegłam, że również jemu po policzkach ciekły łzy…
    Podszedł bliżej i stanął kilkadziesiąt centymetrów ode mnie.
    -Nicki, to nasi rodzice, a nie my. Nie możemy być od nich uzależnieni, aż do tego stopnia – powiedziałam szeptem, bo nie chciałam, żeby było słychać jak bardzo mam słaby od krzyku i płaczu głos.
    -Wiem… – spojrzał mi głęboko w oczy, jak to miał w zwyczaju. Łzy przestały mu płynąć po aksamitnej skórze, albo deszcz się nasilił. – Przepraszam – głos mojego ukochanego był pełen skruchy i widać było po jego minie, że marzy o tym, żebym mu wybaczyła.
    Uśmiechnęłam się delikatnie wiedząc, o co mu chodziło. Nie byłam w stanie się na niego długo gniewać.

*zbiera swoje rzeczy*
*wychodzi*

Zapisuje się

*przychodzi*
*siada przy stoliku*
*wyjmuje z torby zeszty na pomysły*
*pisze*
    Nagle niebieskooki odsunął swoją twarz od karku ofiary. Ręce mężczyzny, który zaatakował Gosię zwisały teraz luźno wzdłuż ciała. Chłopak odsunął się od niego, a bezwładne ciało opadło szeleszcząc na ściółkę leśną. Mężczyzna nie oddychał… Nie żył…
    Kiedy ciemna postać z pulsującymi nienawiścią i głodem, błękitnymi oczami zaczął bezszelestnie sunąć w kierunku dziewczyny pomyślała, że to już koniec, że zaraz umrze. Nogi odmówiły jej posłuszeństwa i nie mogła się ruszyć z miejsca.
    Twarz chłopaka zalała srebrna poświata księżyca, a Gosia myślała, że zaraz padnie z niedotlenienia mózgu. Z mroku lasu wyłoniła się piękna sylwetka Marco. Gdy delikatnie złapał jej delikatną dłoń i otworzył usta mówiąc „Nie bój się” Gosi ukazały się ostre, śnieżnobiałe kły. Były tak długie, że chłopak aż ranił sobie nimi idealne wargi.
*dokończę później - myśli*
*zbiera się*
*wychodzi*

*przychodzi*
*siada przy stoliku*
*wyjmuje z torby zeszyt na pomysły*
*tamtego narazie kończyć nie będę - myśli. - Teraz zaczynam inny fragment*
*pisze*
    Drzwi otworzyła Caterina.
    - Jest Gosia? - zapytał kurczowo ściskając w dłoni pasek zielonej torby
    Caterina spojrzała na niego z niedowierzaniem, a potem ze złością.
    - Nie ma! – uniosła głos, ale słychać było, że chce się opanować. – Wróciła do Polski! Coś ty jej zrobił?! – Jej nerwy puściły.
    - Nic jej… - Wypowiedź chłopaka przerwał mocny policzek. Uderzenie było tak silne, że aż odrzuciło go do tyłu. Wyprostował głowę i ponownie spojrzał na Caterinę pocierając zaczerwieniony, obolały policzek. Dłonie blondynki były zaciśnięte w pięści. Patrzyła na niego z odrzucającym wstrętem i wrogością w oczach, a jej usta tworzyły wąską linię. Wszystkie mięśnie miała mocno naprężone i gotowe, żeby uderzyć go ponownie, ale tym razem już nie otwartą dłonią tylko pięścią…
    Caterina, żeby się opanować chwyciła brzeg drzwi niemal rysując lakier długimi, ostrymi paznokciami.
    - Żegnam Pana! – rzuciła na dowidzenia i trzasnęła drzwiami z mocnym hukiem. Siła uderzenia była tak wielka, że włosy Marco rozwiał powiew zimnego wiatru z wnętrza domu. Po kilku sekundach usłyszał przeskakiwanie zamków. Widać było, że dziewczyna nie życzy sobie więcej jego odwiedzin.
*dokończę później - myśli*
*zbiera się*
*wychodzi*

Mel, można sie wypisać? jak tak, to moglabys mnie usunac z listy członków??

Mel@: Jeśli tego chcesz to OK

zapisuje się

Wera, Bartek - OK